بنام پروردگار حی و توانا
با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد احساس کرد از همه عالم جدا شده ست در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده ست در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت وقتی که میز و دفتر وخودکار دم گرفت وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت ((باز این چه شورش است که در جان واژه هاست شاعر شکست خورده ی طوفان واژه هاست)) می رفت سمت روضه ی یک شاه کم سپاه آیینه ای ز فرط عطش می کشید آه انبوه ابر نیزه و شمشیر بود و ماه... شاعر رسیده بود به گودال قتلگاه فریاد زد که چشم مرا پر ستاره کن! ((مادر بیا به حال حسینت نظاره کن)) بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت دستی ز غیب ؛ قافیه را کربلا گذاشت یک بیت بعد واژه ی لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید او را چنان فنای خدا بی ریا کشید بر پیکرش به جای کفن بوریا کشید در خون کشید قافیه ها را حروف را از بس که گریه کرد تمام لهوف را اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت این بند را جدای همه روی نیزه ساخت ((خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود)) او کهکشان روشن هفده ستاره بود خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن... پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن... خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن... شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن... در خلسه ای عمیق خودش بود وهیچ کس شاعر کنار دفترش افتاد از نفس... سید حمید رضا برقعی من به دنـبال تـو بـودم ، رد پـاهـاتـو نـدیـدم نـفــسـم بـریـده ایــنـجـا ، خـودم امــا نـبـریـدم مثل رویای درختاس ، هرکی سجاده نشینه شاخه هاش تو فکرخورشید،اما ریشش تو زمینه دل من ای دل تنها ، که صبورانه شکــستی ســر راهـه غمه فـردا ، چه غـریبانه نـشــسـتی تـو رو از مـن گـرفتـن روز پـیـوند دو تا مـشـت مـنـو تـقـدیـر وا کـرد لبام تو حسرت یک قطره خشکید رو قلبم داغ قحطی شو گذاشتن به من گفتن غزل بانو تو بنویس ! یــه روزی آرزوم بـود قلب لــیـلا ! رسـیـده وقـت از تن پـر کشیدن ما هم اندر باغ گیتی آشیانی داشتیم / در چمن با ماه رویان داستانی داشتیم از حریف بزم یار و ز رقیب کوی دوست/ دشمنانی داشتیم و دوستانی داشتیم با خیالی بود یا خوابی پریشان آنچه ما / در صف دلدادگان نام و نشانی داشتیم ازهـــمــان روزی کــــــه دســت حـضــرت قابــیل از هــمـــان روزی که فـــرزنـــدان آدم آدمــیـــت مــرد . . . ! زندگی یعنی چکیدن همچو شمع از گرمی عشق زندگی یعنــی لطافت گم شدن در نـــرمی عشق زنـــدگی یعنی دویدن بی امـــان در وادی عــشق رفتــــن و آخــــر رسیــــدن بر در آبـــادی عشـــق می توان هـــر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن پر غـــرور چون آبشــــاران بودن اما ســاده بــودن می شـــود اندوه شـــب را از نگاه صبــح فهمیـــد یا به وقت ریـــزش اشــک شادی بگذشــته را دید و می توان . . . می توان در گریــــه ابــر با خیال غنــچه خوش بود زایـــش آینـــــده را در هر خــــزانی دید و آســــود
دوبـاره تــکـرار و تــکــرار شـــب ها
تا بــــوده ایـــــن بــــــوده دل تــــنها
ســال نوت مـــــــبارک ای دل تـــــنها
می دونم تــنهایی ،می دونم دلـــتنگی
مـــی دونم نازکـــــــم تو تـــحــــمل کــن
زندگــی امــــــــــیــده ،ســـتــایه تــــردیده
سرنـــوشت این بوده گـــــــله کـــمتر کــــن
باز مـــــــنـــــــــو یـــاد اون دوردورا نــــــــنـداز
مــن خداحــافــظـــــــــی کــــــــــردم با پـــــرواز
چی می خـــــــــوای از جــــونم ای دل تــــــــنـــها
راحـــــــــتم کــــــن ، تمـــوم کن ای دل تــــــــنـــها
می دونم نازکـــــم تو تــــــحـــمــــــــل کــــن
زندگی امـــــــــــــیده ،ســـــــــــایه تردیــــــــــده
سرنوشـــتت این بــــــوده ،گـــله کـــــــمــــترکن
نمی خــــــوام تو کــــــلبت جشــــن غــــــم برپا شه
نمی خـــــــــوام فـــــکر غــــم تـــــــو ســــــترت باشه
واســــه پـــــــیــــــــری زوده ، تــازه ام شـــــــــایــــد که
روز فــــــــــــــردا ، روزه مـــــــــــــــــــــــــو عـــــــــــــــوده
آنقدر محو که یکدم مژه بر هم نزنی
مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی "فریدون مشیری"
من این چشمای گریونو نمی خوام
من این روزای طاعونو نمی خوام
من این دستای لرزونو نمی خوام
من ایـن دریـای بارونو نـمـی خوام
من ایـن هرم فــراوونو نمـی خوام
من این دشوار آسونو نمی خوام
من این لیلای دلخونو نمی خوام
من این دنیای زندونو نمی خوام
گــشـت آلــوده بـــه خـــون حـــضــرت هابیل
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
گرچه آدم زنده بود
عــزیـزم یـادت مـیـاد ســه شــنـــبـه هــا
پـا بـه پــای هــم مــی رفـتـــیـــم تـا کــجــا
کـوچــه هــای خـــــلــــــوتــــــو یـــــــادت بــــیــار
اون هــمـــــه صــــــداقــــــــتـــــــو یــــــــــادت بـــــیــارعــزیـــــــزم یــــــــــادت مــــــــــیــــــاد کـه گـــــــــــریـــه هــــات
چـــــــه جـــــــوــــــری آتــیـــــــش بـــــه جـــــون مـــــــن مـــــــــی زد
نــــــــمــــــی شـــــــد بـــــــهــــــــت بـــــــگـــــــــــم دوســــــــــــــت دارم
تـــــــا مـــــی خــــــواســــــتـــم زبــــــــــونــــم بـــــــــنــــد مـــــــیـــــــــومـــــدکـــــــــــــــوچــــــــه هـــــــــــای خـــــلـــــــــــــــوتـــــــــــــــو قـــــــــــــــدم زدن
تـــــــوی هـــــــفـــــــتــــــه هــــــــــای تــــــــــــلــــــــخــو بــــــــــــــــی صـــــــــــــدا
حــــــالا روزا هـــــــــــــــــــمـــــــشــــــــون ســـــه شـــنـــــــــــبـــــــــــــــــه ان
لـــــــــعــــــــنــــــــت خــــــــدا بـــــــــه ایـــن ســـــــــه شـــــــنــــبــــــــــــه هـــاتــــــــوی هـــــــفـــــــــــتــــــــــه هــــــای بـــــــی نــــــام و نـــــــشــــــون
روز دیــــــوونـــه گـــــــی یـــــــام ســــــــــه شـــــــنـــــــبـــــــــه بـــــود
بــــــاخــــــودم مــــــی گــــفـــــــتـــــــــــم ای کـــــــــاش ای کـــــــاش
هــــــمــــــــه روزای خـــــــدا ســـــــــه شــــــــنـــــــبـــه بــــودکـــــــــوچـــــــــه های خــــــــلــــــــوتــــــو قــــدم زدن
تـــوی هـــــفــــــتــــــه هـــــــای تــلخــو بـی صدا
حـــــــــــالا روزا همــــشـــــون سـه شـنبه ان
لعــنت خــــدا به ایـــــن ســـه شنبه ها...
بیچاره من
کـه بـعـد تـو،
آواره می شم . . .
| بالای صفحه |
پیوند های روزانه
وضعیت آبوهوای تهران
ارتباط از طریق پیام کوتاه
آرشیو سایت
پیوند ها
بازدید ها