بنام پروردگار حی و توانا
هیچ میدانی چرا ، چون موج ، آزارم می دهی ... به عمد ... شبی که رفتی در خیابان نشستم گریه کردم... ************* من آن دیر آشنا را میشناسم
اومدی نمک بپاشی رو زخم کهنه ام بعد یه عمری انتظار مطمئن باش و برو ضربه ات کاری بود دل من سخت شکست و چه زشت به من و سادگیم خندیدی به من و عشق پاکی که پر از یاد تو بود و به یک قلب یتیم که خیالم می گفت تا ابد مال تو بود تو برو برو تا راحت تر تکه های دل خود را سر هم بند زنم 
در گریز از خویشتن ، پیوسته می کاهم؟
- زان که بر این پرده تاریک ،
این خاموشی نزدیک،
آنچه می خواهم نمی بینم،
آنچه می بینم، نمی خواهم.
” شفیعی کدکنی “
بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده... یابه دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است...و یانداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد.
اما من آنقدر خسته ام , آنقدر شکسته ام که هیچ نمی گویم ...
نه گله ای
نه شکوه ای
حتی دیگر رنجیدن هم از یادم رفته است.
دیگر چیزی برای از دست دادن برایم نمانده
انتظار بی مفهوم است .
نه کینه ای . نه بغضی . نه فریادی .
فقط صدای چلک چلک باران
این منم که روی وسعت دل زمین می گریم ...
باورم نمی شود.
می ترسم.
می ترسم عادت کنم به درد نبودنت
............................................
....................................
..........................
....................
پرسه ای آغاز کردم در خیال دل به یاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دوسالی می گذشت یک دوسال از عمر رفت و برنگشت
دل به یاد آورد اول بار را خاطرات اولین دیدار را
آن نظر بازی و آن اسرار را آن دو چشم مست آهو وار را
همچو رازی مبهم و سر بسته بود چون من از تکرار، او هم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من او هم نشین و همزبان شد با من او
خسته جان بودم که جان شد با من او ناتون بود و توان شد با من او
دامنش شد خوابگاه خستگی اینچنین آغاز شد دلبستگی
***
وای از آن شب زنده داری تا سحر وای از آن عمری که با او شد به سر
مست او بودم ز دنیا بی خبر دم به دم این عشق می شد بیشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد گفت و گوها بین ما آغاز شد
گفتمش در عشق پابرجاست دل گر گشایی چشم دل زیباست دل
گر تو زورق بان شوی دریاست دل بی تو چون شام بی فرداست دل
دل ز عشق روی تو حیران شده در پی عشق تو سرگردان شده
گفت در عشقت وفادارم بدان من تو را بس دوست می دارم بدان
شوق وصلت را به سر دارم بدان چون تویی مخمور، خمارم بدان
با تو شادی می شود غمهای من با تو زیبا می شود فردای من
گفتمش عشقت به دل افزون شده دل به جادوی دلت افسون شده
جز تو هر یاری به دل مدفون شده عالم از زیباییت مجنون شده
***
بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش
در سرم جز عشق او سودا نبود بهر کس جز او در این دل جا نبود
دیده جز بر روی او بینا نبود همچو عشقم هیچ گل زیبا نبود
خوبی او شهره آفاق بود در نجابت در نکویی طاق بود
روزگار...
روزگــار امــا وفــا با مـا نــداشـت طاقت خوشبختی ما را نداشت
پیش پای عشق ما سنگی گذاشت بی گمان از مرگ ما پروا نداشت
آخر این قصـه هــجران بـود و بـس حسرت و رنج فراوان بود و بس
یار مـــا را از جــدایی غـــم نبــود در غمش مجنون عاشق کم نبود
بر سر پیمــان خـود محـــکم نبود سهم من از عشق جز ماتم نبود
با من دیــوانه پیــمان ساده بست ساده هم آن عهد و پیمان را شکست
بی خبر پیــمان یاری را گســست بی خبر ناگاه پشتم را شکست
آن کـبوتر عاقبــت از بـنــد رســت رفت با دلدار دیگر عهد بست
با که گویم او که همخون من است خصم جان و تشنه خون من است
بخت بد بین وصل او قسمت نشد این گدا مشمول آن رحمت نشد
آن طلا حاصل به این قیمت نشد...
***
عاشقان را خودشلی تقدیر نیست با چنین تقدیر بد تدبیر نیست
از غمش با دود و دم همدم شدم باده نوش غصه او من شدم
مست و مخمور و خراب از غم شدم ذره ذره آب گشتم ، کم شدم
آخر آتش زد دل دیوانه را سوخت بی پروا پر پروانه را
عشق من از من گذشتیخوش گذر بعد از این حتی تو اسمم را نبر
خاطراتم را تو بیرون کن ز سر دیشب از کف رفت ، فردا را نگر
آخر این یک بار از من بشنو پند بر من و بر روزگارم دل مبند
عاشقی را دیر فهمیدی چه سود عشق دیرین گسسته تار و پود
گرچه آب رفته باز آید به رود ماهی بیچاره اما مرده بود
***
بعد از این هم آشیانت هر کس است باش با او ، یاد تو مارا بس است...
از غم دردی که دیدم بی تو هستم گریه کردم...
خواستم از آرزوهای دلم حرفی بگویم...
چون نبودی باز با یادت نشستم گریه کردم...
از غرورم کوه ها را زیر پایم می نهادی...
من برایت این غرورم را شکستم گریه کردم...
گرچه لبخندی زدم گفتی «خداحافظ» ولی من...
تا تو رفتی عقده ی دل را گسستم گریه کردم...
خواستم چون لحظه ای از دیدنت غافل نگردم...
چشم را پشت سرت دیگر نبستم گریه کردم...
گیاهی در دل صحرا شدم؛من
چو مجنونی که از مردم، گریزد
شتابان در پی لیلا شدم، من
چه بی ثمر میخندم ، چه بی اثرمیگریم
به ناکامی چرا رسوا شدم من
چرا عاشق چرا شیدا شدم ، من
من آن شیرین ادا را میشناسم
محبت بین ما کار خدا بود
از اینجا من خدا را می شناسم
چه بی اثر می خندم !
چه بی ثمر می گریم !
به ناکامی چرا رسوا شدم من ؟!
چرا عاشق چرا شیدا شدم من ؟!
خوش آنروزی که این دنیا سر آید
قیامت با قیام محشر آید
بگیرم دامن عدل الهی
بپرسم کام عاشق کی برآید
چه بی اثر می خندم ! ؟
چه بی ثمر می گریم !
به ناکامی چرا رسوا شدم من ؟!
چرا عاشق چرا شیدا شدم من ؟!
شکستی قلب من
فقط خواستم بهم بگی "بی تو هرگز"
ولی تو رفتی و گفتی "خدا حافظ"
این همه تو عشقت سوختن
عشقمو آسون فروختن
بعد یه عمری انتظار بااین دل بی قرار
کمی دلجویی مهربونی می خواست
غیر از این نداشتم از تو دیگه هیچی انتظار
| بالای صفحه |
پیوند های روزانه
وضعیت آبوهوای تهران
ارتباط از طریق پیام کوتاه
آرشیو سایت
پیوند ها
بازدید ها