بنام پروردگار حی و توانا
ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تورا / خبر از سرزنش خار جفا نیست تورا رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تورا / التفاتی به اسیران بلا نیست تو را ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست تورا / با اسیر غم خود رحم چرا نیست تورا؟ فارغ از عاشق غمناک نمیباید بود جان من، اینهمه بی باک نمیباید بود همچو گل چند به روی همه خندان باشی؟ / همره غیر به گلگشت و گلستان باشی؟ هر زمان با دگری دست و گریبان باشی؟ / زان بیاندیش که از کرده پشیمان باشی جمع با جمع نباشند و پریشان با شی / یاد حیرانی ما آری و حیران باشی ما نبـاشیم، کـه باشـد که جــفای تو کشد؟ به جفا سازد و صد جور برای تو کشد؟ شب به کاشانه ی اغیار نمیباید بود / غیر را شمع شب تار نمیباید بود همه جا با همه کس یار نمیباید بود / یار اغیار دل آزار نمیباید بود تشنه ی خون من زار نمیباید بود / تا به این مرتبه خونخوار نمیباید بود مـن اگـر کشته شـوم باعـث بد نــامی توست موجب شهرت بی باکی و خود کامی توست دیگری جز تو مرا اینهمه آزار نکرد / جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد / هیچ سنگین دل بیداد گر این کار نکرد این ستمها دگری با من بیمار نکرد / هیچکس اینهمه آزار من زار نکرد گر ز آزردن من هست غرض مردن من مُــردم ، آزار مـکش از پــی آزردن من جان من سنگدلی، دل به تو دادن غلط است / بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است چشم امید به روی تو گشادن غلط است / روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است رفتن اولی است ز کوی تو، ستادن غلط است / جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است تو نه آنی که غم عاشق زارت باشد چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست / عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست / خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست / چه توان کرد؟ پشیمانم و تدبیری نیست شرح درماندگی خود به که تقریر کنم؟ عاجزم، چاره ی من چیست؟ چه تدبیر کنم؟ نخل نو خیز گلستان جهان بسیار است / گل این باغ بسی، سرو روان بسیار است جان من، همچو تو غارتگر جان بسیار است / ترک زرین کمر موی میان بسیار است بالب همچوشکر،تنگ دهان بسیاراست / نه که غیر از تو جوان نیست، جوان بسیار است دیگــری اینهمه بیـداد به عاشق نکند قــصـد آزردن یـاران مــوافـق نکند مدتی شد که در آزارم و می دانی تو / به کمند تو گرفتارم و می دانی تو از غم عشق تو بیمارم و می دانی تو / داغ عشق تو به جان دارم و می دانی تو خون دل از مژه میبارم و می دانی تو / از برای تو چنین زارم و می دانی تو از زبان تو حدیثی نشـنودم هرگز از تو شرمنده ی یک حرف نبودم هرگز مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت / دست بر دل نهم و پا بکشم از کویت گوشه ای گیرم و من بعد نیایم سویت / نکنم بار دگر یاد قد دلجویت دیده پوشم ز تماشای رخ نیکویت / سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت بشنو این پند و مکن قصد دل آزرده ی خویش ورنه بسیار پشیمان شوی از کرده ی خویش چند صبح آیم و از خاک درت شام روم؟ / از سر کوی تو خود کام به ناکام روم؟ صد دعا گویم و آزرده به دشنام روم؟ / از پی ات آیم و با من نشوی رام روم؟ دور دور از تو من تیره سر انجام روم / نبود زهره که همراه تو یک گام روم کس چرا اینهمه سنگین دل و بدخو باشد؟ جان من، این روشی نیست که نیکو باشد
| بالای صفحه |
پیوند های روزانه
وضعیت آبوهوای تهران
ارتباط از طریق پیام کوتاه
آرشیو سایت
پیوند ها
بازدید ها