بنام پروردگار حی و توانا
می خواهم این قبر اگر چه تاریک است اگر چه سنگی سیاه بر پیشانی دارد اگر چه وقتی واردش می شوی دلت می گیرد اگر چه چشمان زیبایت را می آزارد اگر چه ......... اما آنکه دلش در این قبر آرمیده دوستتان دارد و اکر یک شب نوشته هایتان را نخواند دلش برایتان تنگ می شود
بگذار پسرت برود،
آنگاه که جنگ بر موطنش سایه افکنده،
بگذار مادر،
به پسرت مگو که دوستش داری،
بگذار قلب پسرت،
دمی بجای تو،
برای سرزمینش بتپد،
بگذار دمی،
بجای آهنگ نفسهایت،
زجه های مادران بی فرزند،
گوشهای نازنین پسرت را پر کند،
بگذار دمی،
بجای دود سیگار،
تازیانه های جنگ،
از عمر پسرت بکاهد،
مادر به پسرت ترس و بیم یاد مده،
پسرت را روزی،
زنی از این سرزمین،
از تو خواهد ربود،
بگذار بجای عکس نوه هایت،
که در سبزه زاران سرزمینی دوربازی می کنند،
عکس پسرت بر دیوار باشد،
که با همرزمانش،
درس جوانمردی به بزرگان قومش می آموزد،
آری به بزرگان سرزمینت،
آنانکه با صدای انفجاری،
بر خود میلرزند،
و از پشت بلند گوها،
ـ در پناهگاه هایشان ـ
مردم را به دلاوری رهنمود می کنند،
بگذار مادر،
تا پسرت دلاوری را به آنان بیاموزد،
با دستهایی که،
حلقومشان را می فشارد،
و فرزندهای نامشروعشان را،
که از پولهای پدرانشان،
بر مقبره های مال یتیمان،
کاخ ساخته اند،
یتیم می کند،
مادر،
پسرت از آزادی نمی گوید،
دستهای گره کرده پسرت،
به جستجوی راحت زیستن،
به سوی آسمان رها نمی شود،
پسرت از گناه آدم می گوید،
و حوا،
آن هنگام که بهشت از آنشان بود،
وهوس سیب بر دلهایشان موج می زد،
آیا میدانستند روزی،
برلبهای فرزندانشان،
ـ حتی شب عید ـ
لذت لمس سیبی لهیده می ماسد،
اینک منم،
آری این منم،
خوب تماشایم کنید،
آنکه انگشتانش،
حلقوم شمایان را نشانه گرفته،
آنکه چرت عمیق نیمروز آرزوهایتان را میدرد،
آری اینک منم،
مادر ،
بگذار پسرت،
یاد آور شجاعان مرز و بومت باشد،
بگذار گناهان نسل پدرانش را بیالاید،
مادر مگذار،
که نگاههای مادرانه ات،
شعله های شوق بازگشت را،
بر آتشکده پر از نفرت قلب پسرت،
فروزان سازد،
مادر ،
بر پیکر خونین پسرت زاری مکن،
که تو هرگز لبخند را،
بر لبان دشمنانش نخواهی دید،
مادر ،
آنگاه که برای آخرین بار فرزندت را راهی میکنی،
به یاد داشته باش،
در چشمانت اشک حلقه نزند،
بگذار تو را اینگونه به خاطر بسپارد،
شاید دیگر نبینیش،
او بر فراز سرزمینت،
پرواز خواهد کرد،
این دلیل رفتن اوست،
آری اینک منم،
مادر بگذار،
نمی خواهم تو را در آغوش بگیرم،
مادر ،
نفرینهایت را نثارشان کن،
نثار آنانکه حجاب آغوشمان شده اند،
مادر ،
اما بوسه هایم را پذیرا باش،
آنگاه که خود را،
بر سنگ قبرم سرزنش می کنی،
بوسه های جگر گوشه ات را،
مادرم ،
براشکهایت پذیرا باش.
دمی آسوده باشم
شاید سکوت
تمسخر دروغهایمان را
با خود ببرد
شاید باران تاریکی
پلیدی نگاه هایمان را بشوید
با کدام زجه
گناه نابخشوده ام به خاک می رود؟
کاش اینجا بودی
در برابر دیدگانم
خدایا
با توام ، صدایم را می شنوی؟
کاش
ای کاش بودی
کاش در ذهن کودکان
در خواب نمی رفتی
کاش روی نامت
خاک فراموشی نمی نشست
کاش بهتان نبودنت
چشم هایمان را کور نمی کرد
کاش دعای من مستجاب شود
« آتشی بفرست
خداوند من
نه از جنس آتش ابراهیم
که نجات بخش باشد
و بارانی سیل آسا
نه آنگونه که ما را
کشتی نوح باشد
و عذابی
نه آنگونه که در آن
راه نجاتی باشد
و طوفانی سهمگین
نه آنگونه که بر ما
سرپناهی باشد
خدایا
صبرت را بر ما تمام کن»
| بالای صفحه |
پیوند های روزانه
وضعیت آبوهوای تهران
ارتباط از طریق پیام کوتاه
آرشیو سایت
پیوند ها
بازدید ها