شنیده بودم یکی از راه های موجود برای خودکشی  این بود که

  میتوانم روی یک ریل قطار ،

                           دراز به دراز پهن شوم

                                   چشمانم را ببندم 

      خاطرات تلخ و شیرینم را مرور کنم

     و در خیالم آنهایی را که به مراسم خاکسپاری می آیند، واکاوی کنم

    از آمدن و نیامدن برخی از افراد گله کنم

    از فرم تاج گلهایشان،

    از نوع پذیرایی از میهمانها .

    و .....

    تا اینکه صدای سوت قطار ، سوت پایان زندگی ام شود...

 شروع به گشتن کردم و ریل قطاری در یک جای بدون رهگذر یافتم

  خوشحال که وقت خلاصی رسیده

  رفتم و دست بکار شدم

  ناگهان صدای کر کننده سوت قطار

 و .....

اما نه ، انگار از بخت بد من ترمز های قطار خوب عمل کردند

و واگن اول در چند متری من ایستاد

 من از ترس روبرو شدن با راننده قطار و چهره خشن و درهمش ، چشمانم را سخت میفشردم

صدایی که هر لحظه نزدیک تر میشد مرا به خود آورد

  " بلند شو   ،   بلند شو  "

    ..... اما نه ، مگر میشود راننده قطار یک زن باشد

                          با هزار ترس ، چشمانم را باز کردم

             آری اشتباه نکرده بودم ، صدای یک زن بود

   صدای مادرم بود که هر زور صبح مانند یک فرشته نجات مرا از کابوس های شبانه ام رهایی میبخشد.

  آری مادرم بود.....