هيچ کس نمي تواند به عقب برگردد و از نو شروع کند ,
اما همه مي توانند از همين حالا شروع کنند و پايان تازه اي بسازند

مي روم خسته و افسرده وزار /سوي منزلگه ويرانه خويش

به خدا ميبرم از شهر شما/ دل شوريده و ديوانة خويش

مي برم تا كه در آن نقطه دور/ شستشويش دهم از رنگ گناه

شستشويش دهم از لكة عشق / زينهمه خواهش بيجا و تباه

مي برم تا ز تو دورش سازم/ زتو اي جلوه اميد محال

ميبرم زنده بگورش سازم/ تا از اين پس نكند ياد ...

رفته بودم سر حوض
تا ببينم شايد,عکس تنهايي خود را در حوض,
آب در حوض نبود
ماهيان ميگفتند:
هيچ تقصير درختان نيست,
ظهر دم کرده تابستان بود
پسر روشن آب,لب پا شويه نشست
و عقاب خورشيد,آمد او را به هوا برد که برد.

ديدي آخر سهراب /مردم بالادست /آب را گل كردند / لاله را دار زدند /نان خشكيده مرد لب جو /ز كَفَش دزديدند /

و سپيدار كهنسال و غريب ادراك/همچنان تشنه تر از تشنه بماند

و ز ميان گل و آب / چهره اي مات به جادويي دنياي سراب / چه شده است ؟/ روي ز يبا دو برابر نشده /ديدي آخر سهراب / آنهمه مي گفتي / آب را نه / حتي آب را گل نكنيم /آب را نه / تو كجايي سهراب ؟ /آب را گل كردند .

((با چنان عشقي زندگي كن كه حتي اگر بنا به تصادف به دوزخ افتادي... خود شيطان تو را به بهشت باز گرداند))