گاهي به خانه که ميرسيد، نگاهش تا انتهاي کوچه ميدويد، تا دستي برايش تکان دهم و هرچند کوتاه مهرباني نگاهش را خط به خط حفظ کنم.ميدانم تو هر روز نگاهت در پي کوچه هست ، ببخش؛ من ديگر توان دست تکان دادن ندارم.