من از زمانه که دسـت تـو داد تقديرم
هـنوز هم که هـنوز اسـت سخت دلگيرم

تو رفته اي ومن اندر در هجوم خاطره ها
چو قـاب عـکس قديمي اســير تصويرم

چه ســاده ام که پـس از رفــتن تو هرباره
نشــانت از ته فنــجان قــهوه ميگيرم

چـقــدر ســرزنش خــلق وطعنه ي مردم؟
به غيـر دل به تو بسـتن چه بوده تقصيرم؟

هزاروسـيصد و … بــگـذر … تولدم بوده
به چـهره گــرچه جـوانم ولي به دل پيـرم

مـن ورهايي ازيـن غم؟ زهي خــيال عبـث
که مثل آهوي در دسـت و پنجه ي شـيرم

بيـا به راه گـلويم خوش آمدي اي بغض
نفس! نيا که من از دسـت زنـدگي سـيرم

چرا به آخر خطش نمي رسـد عمرم؟
اجل! تو مـرحمتي کن - چرا نمي ميرم؟