تو مرا زخم زدي

کاسه ي مهرم را

که به بالاي درخت مهتاب

شده بود آويزان

سنگ زدي ؛ بشکستي

تو به من جور و جفا

درس نارو زدن و تيشه به معشوق خيال

آن هم در مکتب عشق آموختي

تو شدي سايه ي شبهاي سياه و گاهي

دشنه ي بي مهري به دلم آويختي

قاب لبخندِ وجودم را که

شده بود پُر زِ نسيمِ اُميد

تو به جامِ غم و کينِ دلِ آشفته ي خود آلودي

تو به من بد کردي

من چه گويم از تو؟