از کوي تو چون سايه گذر کردم و رفتم

وز خاک رهت کحل بصر کردم و رفتم

بيرون نشد انديشه وصل تو چو از دل

با ياد رخت عزم سفر کردم و رفتم

پرسي اگر از دختر شبگرد بداني

شب با مه روي تو سحر کردم و رفتم

ديدم ز کمند تو رها هيچ دلي نيست

زين راز همه خلق خبرکردم و رفتم

شد رهزن دل عشق تو و سود نبرده

ناچار در اين راه ضرر کردم و رفتم

چون ترک وفا کردي و پيمان بشکستي

با صبر عبث عمر بسر کردم و رفتم

از حسرت روي چو گل سرخ تو ، رنگين

رخسار خود از خون جگر کردم و رفتم

جز آرزوي وصل تو همراه ندارم

گر از سر کوي تو سفر کردم و رفتم