سنگي و ناشنيده فراموش ميکني

رگبار نو بهاري و خواب دريچه را

از ضربه هاي وسوسه مغشوش ميکني

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با برگهاي مرده هم آغوش ميکني

گمراه تر ز روح شرابي و ديده را

در شعله مي نشاني و مدهوش ميکني

اي ماهي طلائي مرداب خون من

خوش باد مستيت , که مرا نوش ميکني

تو دره بنفش غروبي که روز را

در سينه ميفشاري و خاموش ميکني

در سايه ها , فروغ تو بنشست و رنگ باخت

در را به سايه از چه سيه پوش ميکني ؟

فروغ فرخ زاد