در بيابان فراخي که از آن مي گذرم
پاي سنگين کسي در دل شب
با من و سايه ي من همسفر است
چون هراسان به عقب مي نگرم
هيچ کس نيست به جز باد و درخت
که يکي مست ويکي بي خبر است
خاطر آشفته ز خود مي پرسم
که اگر همره من شيطان نيست
کيست پس اين که نهان از نظر است ؟