ديگه جايي نمونده؟

دست بسته
به مسلخ مي رويد
و سرشکسته باز مي گرديد
جراحت تحقير بر گامهايتان
زنجير خستگي بر پاهايتان
تازيانه باد
پاداش بيداري
تا بهنگامتان
شب
گهواره ي خواب است
آنکه در ظلمت آب را مي جويد
خضر نيست
تشنه ايست که در جستجوي سراب است

خيلي با حالي

نههههههههههههههههه

بيا بنويسيم روي خاک رو درخت رو پر پرنده رو ابرا
بيا بنويسيم روي برگ روي آب توي دفتر موج رو دريا
بيا بنويسيم که خدا ته قلب آينه است
مثل شور فرياد يا نفس تو حصار سينه است
با هميشه موندن وقتيکه هيچي موندني نيست
اوج هر صداي عاشقي که شکستني نيست
با صدا ميام همه جا تو رو مي نويسم
روي آينه ي گريه هام گونه هاي خيسم
اي که معني اسم تو آسمون پاکه
ريشه ي صدا نبض عشق زير پوست خاکه
توي خواب خاک ريشه ها موسم شکفتن
همصداي من مي خونن وقت از تو گفتن
چشم بسته مو تو بيا به سپيده وا کن
با ترانه نفسهات باغچه رو صدا کن

با ترانه ي نفسهات من ترانه مي گم
اسمتو مثل يه غزل عاشقانه مي گم
بيا که ديگه وقتشه وقت برگشتنه
بوي پيرهنت که بياد لحظه ي ديدنه

گل ناز پرپر من
آخرين همسفر من
جاي لب هاي قشنگت
مونده روي دفتر من
اي که شعر تلخ اشکات
قصه ي غربت من بود
عينهو نفس کشيدن
ديدنت عادت من بود
گل ناز پرپر اي همدرد
به نبودنت بايد عادت کرد
تو يه حرف تازه بودي واسه من
قصه ي دو نيمه و يکي شدن

غريبم من نانه را که داند ؟
در اين غربت زبانم را که داند ؟
به چشمم رنج پيدا را که بيند ؟
به شب اشک نهانم را که داند ؟
که داند که چقدر .......