تشنه ام چون کوير تبداري
که زبان مي کشد به سينه ي آب .
نه اميدي که چشمه اي يابم
نه فريبي که ره برم به سراب .
در دلم سنگ تيره گون خطا .
در گلو عقده هاي پوزش لال .
در سرم خاطرات بي سامان .
بر لبم قصه هاي عشقي کال
دست يک مرد که صورتش محو است
در بخور کبود اوهامم،
فلس خورشيد هاي سوزان را مي بينم