وقتي که عاشقم شدي پاييز بود و خنک بود
تو آسمون آرزوت هزارتا بادبادک بود
تنگ بلوري دلت درست مث دل من
کلي لبش پريده بود همش
پر ترک بود
وقتي که عاشقم شدي چيزي ازم نخواستي
توقعت فقط يه کم نوازش و کمک بود
چه روزا که با هم ديگه مسابقه مي ذاشتيم
که رو گل کدوممون قايق شاپرک بود ؟

يادش بخير.....

با اين همه چي ؟!

چمباتمه مي زنم کنار تنهايي
و بار چرتکه اي که ندارم
حساب ورشکستگي ام را
نگاه مي دارم
حساب آنچه که از دست رفتهاست
تمام آنچه که در خاطره ات خاک مي خورد
همين که برخيزم
همين که دو امتداد روسري ام را
به آرزوي تازه اي گره بزنم
دوباره
زندگي آغاز مي شود

بين اين همه غريبه
تو يه آشنا مي موني
حرفاي تلخي که دارم
من نگفته ، تو مي دوني
من پر از حرفاي تازه
عاشق گفتن و گفتن
تو با درد من غريبه
اما تشنه ي شنفتن
صداي ترد شکستن
مثل گريه با صدامه
تلخي هق هق گريه
طعم سرد خنده هامه
گرمي دست نوازشگر تو
مرهم زخماي کهنه ي منه
تپش چشمه ي خون تو ...

براي من هيچ وقت نرفتي، وجودت نيست ولي عشقت هميشه تو قلبمه هميشه با وجود تمام بديهات دوست داشتم ودارم .فراموشت نمي کنم و اميدوارم هميشه شاد باشي .

اي شده چون سنگ سياهي صبور
پيش دروغ همه لبخندها
بسته چو تاريکي جاويدگر
خانه به روي همه سوگندها
من ز تو باور نکنم ، اين تويي ؟
دوش چه ديدي ، چه
شنيدي ، به خواب ؟
بر تو ، دلا ! فرخ و فرخنده باد
دولت اين لرزش و اين اضطراب
زنده تر از اين تپش گرم تو
عشق نديده ست و نبيند دگر

تشنه ام چون کوير تبداري
که زبان مي کشد به سينه ي آب .
نه اميدي که چشمه اي يابم
نه فريبي که ره برم به سراب .
در دلم سنگ تيره گون خطا .
در گلو عقده هاي پوزش لال .
در سرم خاطرات بي سامان .
بر لبم قصه هاي عشقي کال
دست يک مرد که صورتش محو است
در بخور کبود اوهامم،
فلس خورشيد هاي سوزان را مي بينم

مادر به قربانت ، پيش مرگتم ، نبينم قبل از من بري؟