اي آخرين رنج
تنهاي تنها مي کشيدم انتظارت
ناگاه دستي خشمگين مشتي به در کوفت
ديوارها در کام تاريکي فرو ريخت
لرزيد جانم از نسيمي سرد و
نمناک
نگاه دستي در من درآويخت
دانستم اين ناخوانده مرگ است
از سالهاي پيش با من آشنا بود
بسيار او را ديده بودم
اما نمي دانم کجا بود

روزنه اي از اميد ، گرم و گرامي
روشني افکنده باز بر دل سردم
دايم از آن لذتي که خواهم آمد
مستم و با سرنوشت بد به نبردم
تابردم گاهگاه وسوسه با خويش
کاي دله دل ! چشم ازين گناه فرو پوش
ياد گناهان دلپذير گذشته
بانگ برآرد که : آي شيطان ! خاموش
وسوسه ي تو به در دلم نکند راه