رفتند دلبران و ندانم نشانشان
اما نشسته بر لب من داستانشان
هر روز و شب به سوز دعا آرزو کنم
دارد خدا ز چنگ بلا در امانشان
گلچهرگان به حال
نبردند با دلم
طرز نگاه ناوک و ابرو کمانشان
آنان که يار مردم محنت رسيده اند
اي جان من فداي دل مهربانشان
آن رفتگان کهرسم محبت نهاده اند