چه اندوهگينند زنهاي بنشسته هر عصر
در کوچه بر صفه خانه هاشان
چه غمگين و خاموشوارند
در اين فرط نوميدي محض
سر مويي اميد در سينه دارند
که شايد نه
بايد
بر او بازگردد همه خاطراتش
که زايل شده شايد از او
در آن دود و آتش
در آن بيکران دشت تشويش دشت مشوش
چه اندوهگينند و خاموش چشم انتظارن ...