اون که هر چي ابره دنياس
خونه داره تو چشاش
اون که ناچاره بخنده اما گريس خنده هاش
اون که تو شهرش غريبه
با يه عالم آشناس
هيچکدوم باور نکردن غربت تلخ صداش
اون منم اون منم اون منم

بغضمو توگلوم ميشکنم