شعر گفتم كه ز دل بردارم/بار سنگين غم عشقش را

شعر خود جلوه ئي از رويش شد/با كه گويم ستم عشقش را

مادر، اين شانه ز مويم بردار/سرمه را پاك كن از چشمانم

بكن اين پيرهنم را از تن/زندگي نيست بجز زندانم

تا دو چشمش به رخم حيران نيست/به چكار آيدم اين زيبائي

بشكن اين آينه را اي مادر/حاصلم چيست ز خود آرائي

در ببنديد و بگوئيد كه من/جز او از همه كس بگسستم

كس اگر گفت چرا؟ باكم نيست/فاش گوئيد كه عاشق هستم

قاصدي آمد اگر از ره دور/زود پرسيد كه پيغام از كيست

گر از او نيست، بگوئيد آن زن/ديرگاهيست، در اين منزل نيست