بي تو مهتاب شبي باز از آن کوچه گذشتم ، همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم ، شدم آن عاشق ديوانه که بودم

در نهانخانه جانم گل ياد تو درخشيد ، باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد ، يادم آمد که شبي با هم از آن کوچه گذشتيم

پر گشوديم و درآن خلوت دلخواسته گشتيم ، ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت ، من همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام ، بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب ، شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ ، همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد تو به من گفتي از اين عشق حذر کن ، لحظه اي چند بر اين آب نظر کن

آب آيينه عشق گذران است ، تو که امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا که دلت با دگران است ، تا فراموش کني چندي از اين شهر سفر کن

با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم ، سفر از پيش تو ؟ هرگز نتوانم

روز اول که دل من به تمناي تو پر زد ، چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدي من نه رميدم نه گسستم ، بازگفتم که تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم ، حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم نتوانم ، اشکي از شاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله تلخي زد و بگريخت ، اشک در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد ، يادم آيد که دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه کشيدم ، نگسستم نرميدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهاي دگر هم ، نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه کني ديگر از آن کوچه گذر هم ، بي تو اما به چه حالي من از آن کوچه گذشتم