ببين چه ساده مرا در غمت رها کردي

ميان غصه نهادي به من جفا کردي

مرا به جرم خدايي چرا کشي بر دار

خودت بُدي که مرا يک شبه خدا کردي

من و سکوتم و بغضي که بسته راه گلو

به يک کلام گزافم مرا فنا کردي

منم همانکه برايت هزار شب مردم

مرا به تهمت و حرفي چه بي وفا کردي

تو گفتي ام که دعا يک توهم عبس است

ولي براي جدايي ز من دعا کردي

تو رفته اي و دگر در غم تو غوطه ورم

نگر عزيز دلم با دلم چه ها کردي

اگر چه در دل تو ذکر و ياد « ... » نيست

ز رفتنت به دلم رخت غم ردا کردي

چرابامن چنين كردي به جزمن آشنايت كيست؟

مرو دامنكش از اينج كه جزمن آشنايت نيست !

من آن درياي مواجم مرا مرداب پنداري

بدان بي من بدون عشق توتنهايي و بيماري