می شود یک شب خوابید ،

و صبح با خبر شد ، 

غم ها را از یک کنار به دور ریخته اند!

که اگر اشکی هست …

یا از عمق ِ شادمانی دلی بی درد است ؛

یا از پس ِ به هم رسیدن های دور …

یا گریه ی کودکی که دست بی حواسش ، 

بادبادکی را بر باد می دهد !

کاش می شد یک صبح

کسی زنگ خانه هامان را بزند بگوید :

با دست ِ پر آمده ام …

با لبخند ،

با قلب هایی آکنده از عشق های واقعی...

از آن سوی دوست داشتن ها …

آمده ام بمانم و هرگز نروم !! 

رونوشت: سیدعلی صالحی

نوشته شده در شنبه 97 اردیبهشت 15 -*- توسط ع . و -*- نظرات ( ) |