مي کشي آن تيغ ابرو را و غوغا مي کني اين جنايت نيست آيا آنچه با ما مي کني؟

مثل شاهان ستمگر مي کشي بس نيستت؟ مي نشيني کشته هايت را تماشا مي کني

هر که را کشتي به لبخندي لبش آراستست خوب خود را در دل مقتول خود جا مي کني

دادگاهي در دلم دارم که قاضي چشم توست حکم نا حق مي دهي با تيغ اجرا مي کني

گردنم را مي گذارم زير تيغت لا اقل وقت کشتن يک نگاهي سمت ما ها مي کني

سنگي و ناشنيده فراموش ميکني

رگبار نو بهاري و خواب دريچه را

از ضربه هاي وسوسه مغشوش ميکني

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با برگهاي مرده هم آغوش ميکني

گمراه تر ز روح شرابي و ديده را

در شعله مي نشاني و مدهوش ميکني

اي ماهي طلائي مرداب خون من

خوش باد مستيت , که مرا نوش ميکني

تو دره بنفش غروبي که روز را

در سينه ميفشاري و خاموش ميکني

در سايه ها , فروغ تو بنشست و رنگ باخت

در را به سايه از چه سيه پوش ميکني ؟

فروغ فرخ زاد