من آن کبوتر بشکسته بال در دامم
که بهر صيد من اين چرخ دانه اي نفکند
مرا به همت آن مرغ آسمان رشک است
که رخت خويش به هيچ آشيانهاي نفکند
به سيل حادثه تا خود نسازدش ويران
زمانه هيچ زمان طرح خانه اي نفکند
من آن غريب درخت کوير سوخته ام
که سنگ رهگذر از من جوانه اي نفکند

با از جنون عشق به کوي تو آمدم
بيگانگي مکن که به بوي تو آمدم
در بر رخم مبند که همچون نگاه شوق
با کاروان اشک به سوي تو آمدم
از شهربند عقل به سر منزل جنون
اين سان به شوق ديدن روي تو آمدم
از رفته عذرخواه و ز آينده بيمناک
آشفته تر ز حلقه ي موي تو آمدم

کاش مي شد ظرفيت ها را قالب گرفت
کاش مي شد در باريکه هاي سيال ذهن
تصويري از فرداهاي دور برداشت
تا با آن ، لحظه هاي زيباکاشت
کاش مي شد هر روزي را که بد بود ، برداشت
جاي آن روز ، روز ديگري کاشت
کاش مي شد
کاش مي شد با تمام باورها
با زورقي به سوي درياها رفت

خدا رو شکرکه آرومي ، پس من رفتم

خداي من همه اشکم نظر به چشم ترم کن
شکسته خاطر دهرم از اين شکسته ترم کن
دل فسرده ي بي عشق را به سينه نخواهم
مرا در آتش شوقي بسوز و
شعله ورم کن
روا مدار که لب از نواي عشق ببندم
نديدم مرغ شب و يار بلبل سحرم کن
در آن نفس که سپاه هوس به جنگ من آيد
توان حمله بياموز و نغمه ي ظفرم کن

در پس هر قانون
اتهامي که به من بخشودند
حق بي باوري ما بود
آه جرم سنگيني بود
که صبورانه تحمل کردم

از نگاهت عاقبت رخ بردم
همه نامه هاتو سوزوندم
پر دادم قناري هاي خسته رو
توي باغچه گلا رو خشكوندم

مي دونستم كه اسيري
مي دونستم داري ميري

گفتي كه سپر بلاتم
هر جايي بري باهاتم
همسفر با لحظه هاتم

مي دونستم مرغك وحشي من
روز و شب شوق پريدن داشتي
مي دونستم تو بهار عشقمون
قصد از ريشه بريدن داشتي

مي دونستم كه اسيري
مي دونستم داري ميري

حالا كه هستي اسير د يگري
توي قلبت منو فرياد نكن
ديگه اي رفيق نيمه راه من
از منو گذشته هام ياد نكن